Nasturtium officinale Watercress که به فارسی آب تره نامیده میشود، گیاهی از خانواده بومی اروپا و آسیا می باشد. نیاز های این گیاه عبارتند از نور: متوسط رطوبت: خیلی مرطوب دمای محیط: نواحی معتدل تا گرم خاک: زمین های باتلاقی با اسیدیته 7.2

دانستنیهای علمی

تاریخچه:

آب تره به صورت وحشی در بسیاری از نقاط آسیا و اروپا می روید و انسان ها از دوران باستان با آن آشنا بوده و خواص درمانی گوناگونی را به آن نسبت می دادند. این گیاه هم به خاطر این خواص دارویی و هم مزهٔ تند خوش گوار آن مورد علاقهٔ بسیاری بوده است. کسنوفون فرماندهٔ جنگی و مورخ یونانی از سربازانش می خواسته برای تقویت نیروی خود آب تره بخورند. وی همچنین در کتاب کورش نامه خود در توضیح زندگی پارسیان در مراکز تربیتی آنها به این نکته اشاره می کند که آب تره از غذاهای اصلی آنان بوده است. در مورد کودکان می نویسد؛ «غذای عمدهٔ آنها نان و بولاغ اوتی است، که از خانه با خود می آورند و فنجانی دارند، که با آن از رودخانه آب می آشامند.» و در مورد نوجوانان؛ «غذای دیگر این نوجوانان، جز آنکه ذکر شد، فقط گوشت شکار است یا بولاغ اوتی.» یونانیان و انگلوساکسون ها آب تره را برای درمان طاسی مصرف می کرده اند. جرارد (۱۶۳۳) آن را برای درمان یرقان سفید دختران جوان توصیه می کرده است. فرانسیس بیکن هم خاصیت های جادویی همچون جوان کردن زنان سالخورده را به آب تره نسبت داده است. ایرلندی ها هم ارزش خاصی برای آب تره قائل بوده و آن را غذای دانایان و فرزانگان می دانسته اند.